Amiotrofična lateralna skleroza (ALS) predstavlja progresivnu, neurodegenerativnu bolest koja pogađa živčane stanice mozga te leđne moždine. ALS se manifestira simptomima poremećaja gornjeg te donjeg motornog neurona. Kao potencijalne uzročnike ALS-a smatraju se toksično djelovanje glutamata, genetički i okolišni faktori, oksidativni stres, poremećaji imunološkog sustava. Jedan od prvih simptoma bolesti je pojava asimetrične slabosti te atrofije mišića ekstremiteta koja progresivno na kraju obuhvati sve mišiće ili se ponajprije pojavljuju bulbarni znaci bolesti. Preživljenje kod spinalnog oblika ALS-a je 3-5 godina, a kod bulbarnog oblika bolesti preživljavanje je kraće, od 2 do 3 godine zbog brže progresije bolesti. ALS se pojavljuje najčešće oko 56. godine. Incidencija ALS-a u Europi iznosi od 2,6 do 3 bolesnika na 100 000 ljudi. ALS se javlja sporadično u 95% slučajeva, dok od 5 do 10 % oboljelih ima pozitivnu obiteljsku anamnezu. Najčešći oblik bolesti je spinalni koji se javlja u 70% slučajeva, 25% boluje od bulbarnog oblika, a ostatak od 5% pacijenata ima izoliranu slabost mišića za disanje koje karakteriziraju simptomi poput anoreksije, dispneje te moguće smrti. Dijagnoza ALS-a temelji se na dobro uzetoj osobnoj te obiteljskoj anamnezi, kliničkoj slici, elektrodijagnostičkim metodama te na temelju isključivanja mogućih imitatora ALS-a. Riluzol je jedini lijek koji se koristi u liječenju ALS-a, produžujući život u prosjeku za 3 mjeseca, a ostatak liječenja se temelji na liječenju simptoma te poboljšanju kvalitete življenja. Najčešće sestrinske dijagnoze u procesu zdravstvene skrbi su smanjena prohodnost dišnih puteva, smanjena mogućnost brige o sebi te smanjeno podnošenje napora, dok potencijalno može doći do aspiracije, infekcije, pada ili razvoja dekubitusa što predstavlja potencijalne probleme u procesu zdravstevene skrbi. Pristup zdravstvenih djelatnika tijekom provedbe zdravstvene skrbi i liječenja mora biti prikladan te individualiziran za svakog bolesnika.